Moskiewski dzień świstaka czyli поздравления с днем труда и весны 1 мая

W Rosji na 1 maja odbywa się tradycyjny pochód. Jest to nie tylko Dzień Pracy, ale także Dzień Wiosny.

W tym roku nie wzięłam udziału w tradycyjnym świętowaniu, postanowiłam nawiązać do ubiegłorocznego pobytu i odwiedzić Kołomienskoje i Cariryno, tak jak w 2012 roku.
Najpierw Kołomienskoje. W tym roku zdjęcia z Moskwy nie są tak piękne, jak w ubiegłym. Są rozmazane, mniej wyraźne, były robione w większej ilości i nie zwracałam specjalnej uwagi na ustawienia.
Następnym razem postaram się bardziej. Na ten wyjazd przygotowałam 2 baterie do aparatu, żeby można było zrobić dużą ich ilość. Baterie nie oryginalne bardzo szybko wyczerpują się. Ważna jest także karta pamięcie o dużej pojemności. Przy każdym rozmiarze zdjęcia jest podana ich możliwa ilość do zrobienia przy danej jakości. Tak samo z kamerą specjalnie kupioną na ten wyjazd. Filmy są wytrzęsione, trochę chaotyczne, ale to dopiero początki. Karta pamięci 8 GB nie była zadowalającą pojemnością i wyczerpała się już  w WWC.

Do Kołomienskoje trzeba wysiąść na stacji metra Kołomienskaja, tak zrobiłam i pójść prosto wzdłuż osiedla mieszkaniowego, są dwie drogi dojścia, jedna od przodu (2), druga od tyłu (1), polecam tę pierwszą

Dwa wejścia do parku-posiadłości Kołomienskoje 

Na oficjalnej stronie Kołomienskoje można zapoznać się z mapą tego ogromnego obszaru i dzięki temu później bardziej świadomie go zwiedzać. 

Link do planu na oficjalnej stronie 


Kołomienskoje założyli w 1237 roku mieszkańcy miasta Kołomna uciekający przed chanem Batyjem, który spalił ich miasto. W 1339 roku car Iwan Kalita wymienił Kołomienskoje jako jedną ze swoich posiadłości, która następnie była rezydencją moskiewskich wielkich kniaziów i carów. Na przestrzeni wieków odwiedzali ją m. in. Iwan Groźny, Katarzyna II, Piotr I, Aleksander I.
Kołomienskoje to nie tylko ogromny park, to także posiadłość i muzeum-rezerwat.

W którą stronę się udać?

Na terenie posiadłości znajduje się m. in Muzeum Budownictwa Drewnianego, poniżej kilka zdjęć.

To zdjęcie powinno pojawić się przy kulinariach, ale nie wiem dlaczego wskoczyło tutaj. Nie wiem, jak go przenieść, więc zostaje.  Słodkie migdały.

Poniżej tablica informująca, jakie atrakcje oferuje Kołomienskoje.

W tym roku w Kołomienskoje odkryłam od strony tylnego wejścia (na planie numer 1) причал czyli nabrzeże, z którego odpływają promy wycieczkowe na rejs po rzece Moskwie.
Nie skorzystałam 1 maja z tej okazji, było pochmurno, wiał duży wiatr. Poczekałam na ładniejszą pogodę.

Powyżej informacje na temat rejsów po rzece Moskwie 

Gorące, słodkie krendele, coś w rodzaju naszych bułeczek drożdżowych z różnym nadzieniem, jeżeli się mylę, proszę Kociannę o pomoc i podanie prawidłowego wyjaśnienia. Po prawej stronie na zdjęciu wata cukrowa, u nas już zapomniana.

Po długim spacerze wzdłuż nabrzeża rzeki Moskwy można było zjeść tradycyjne blincziki, przysmaki z grilla, napić się kawy, herbaty lub kwasu 

Blincziki na słodko i na słono

Poniżej 3 pamiątki z Kołomienskoje: 2 w 1, anioły i magnesy 

Anioł szczęśliwego dnia 

Anioł nauki i poznania 

Anioł przynoszący natchnienie, bardzo pomocny przy pisaniu tego bloga

I inne pamiątki, które można kupić na straganach rozstawionych na terenie Kołomienskoje.

Poniżej inne zdjęcia z Kołomienskoje przedstawiające obiekty sakralne i inne obiekty architektoniczne, zdjęcia wykonane w czasie mojego pobytu w Moskwie od 30 kwietnia do 10 maja 2013.

Co tu by pozwiedzać w Kołomienskoje? 

Pomnik Piotra I 

Domek Piotra I z 1702 roku.  Zbudowany na wyspie Św. Marka w pobliżu Archangielska. W czasie budowy okrętów wojennych i umocnień twierdzy spędził tam 2 miesiące, W 1934 domek przeniesiono do Kołomienskoje.

Śnieżnobiała cerkiew Wniebowstąpienia wzniesiona w 1530 roku przez Wasyla III Rurykowicza  w podziękowaniu za narodziny syna Iwana Groźnego. W ówczesnym czasie mierzący 60 metrów budynek był najwyższym budynkiem. W pierwotnej formie dotrwał do naszych czasów i jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Po odwiedzeniu Kołomienskoje wybrałam się do Caricyno. Obydwie stacje metra prowadzące do tych parków znajdują się na tej samej linii.
Stacja metra Caricyno znajduje się 3 stacje metra od stacji Kołomienskoje.

Nie ma problemu ze znalezieniem wejścia do Caricyno. Idziemy po prostu za ciągnącym się sznureczkiem tłumem Moskwiczan, przechodzimy na światłach na drugą stronę i już jesteśmy na terenie Caricyno.

Główne wejście do Caricyno

Widok z mostu 

Widok z mostu 

Widok na most i fontanny Caricyno.

Nawet mój znajomy wiedział, że Caricyno to letnia rezedencja Carycy Katarzyny II. Ja tego nie wiedziałam, ale przewodniczka w czasie wycieczki "Екатерина II и зодчество" Katarzyna II i architektura  opowiedziała nam historię tej posiadłości, która była dla Katarzyny II wymarzonym miejscem letniego odpoczynku.

Właśnie dzięki carycy Katarzynie II powstało Caricyno, a właściwie powstało marzenie, które nie zrealizowano do końca.

Historia Caricyno rozpoczyna się w 1775 roku, kiedy caryca Katarzyna II kupiła ten majątek i planowała wybudować na jego terenie podmiejską rezydencję.
Pierwotnie nosiło nazwę «Черная Грязь» Czarne Błoto, Katarzyna przemianowała na Caricyno.


Pierwszym architektem Caricyno był Василий Баженов, jeden z najbardziej znanych architektów 18 wieku. Na zlecenie carycy miał zaprojektować i wybudować pałac mogący konkurować z rezydencjami Petersburga. Bażenow bardzo zaangażował się w ten projekt, sam nadzorował wiele prac i zamawianie materiałów. Dziesięć lat trwały prace przy budowie od 1175 do 1785 roku. Po tym okresie, w czasie wizytacji obiektu, caryca wykazała duże niezadowolenie z powstałej posiadłości, stwierdziła, że pomieszczenia są małe i mroczne, że brakuje w nich światła i przestrzeni. Bażenow został odsunięty od prac, bardzo przejął się tą decyzją i podupadł na zdrowiu. Innym powodem tej decyzji mogło być powiązanie Bażenowa z ruchami masońskimi, na wielu budynkach widzimy znaki masońskie, caryca być może obawiała się zagrożenia ze strony jego członków. Na rozkaz Katarzyny zburzono centralną część posiadłości, jednak wiele pobocznych budowli zachowało się do naszych czasów. 

Pomnik upamiętniający dwóch architektów Caricyno: po lewej Василий Баженов, obok Матвей Казаков

Przez następne 10 lat Kazakow wznosił na terenie Caricyno wizję Katarzyny. Niestety po upływie tego czasu zabrakło pieniędzy, a przede wszystkim caryca Katarzyna II zmarła w  1796 roku. Jej syn nie interesował się posiadłością, ani pracami na niej przebiegającymi.

Fontanna w Caricyno 

Śluza na rzece Moskwie 

Plan Caricyno, rozmieszczenie poszczególnych obiektów i atrakcji 

Cerkiew pod wezwaniem ikony Matki Boskiej «Живоносный источник», w ubiegłym roku widziałam obrzędy pogrzebowe, w tym roku przygotowania do prawosławnej Paschy 

W 2004 roku rząd podjął decyzję o przekazaniu obracającej się w ruinę (na budynkach wyrastały krzewy, drzewa, rosliny) posiadłości władzom Moskwy, której merem był wtedy Łużkow. I w ciągu 3 lat ten 700 hektarowy teren przekształcił się w jeden z najpopularniejszych muzeów-rezerwatów Moskwy położony na południu miasta.

Klikając na ten link zobaczymy zdjęcia i przeczytamy o przywracaniu jego świetności.

Poniżej jeszcze klika zdjęć z Caricyno.

Świąteczne wypieki wydaje mi się, że jest to odpowiednik polskiej babki wielkanocnej w czekoladzie, nazywa się Kulicz 

Na stoisku przy cerkwi można było kupić  gałązki z baziami 

Tak, jak i u nas, maluje się pisanki. 

Wiewiórki chętnie pozowały do zdjęć, nie boją się turystów. 

Można kupić także wielkanocne kurczaczki Made in China.

CDN. .................

UWAGA:

Wykorzystanie materiałów ze źródeł zewnętrznych:

Wszystkie materiały zamieszczone w tym poście pochodzące z innych źródeł, niż źródła autora, mają podane linki do stron źródłowych.