czwartek, 28 lutego 2013

Moskiewski dzień świstaka, czyli skrawek raju w rewolucyjnej Moskwie, czyli Дом на Набережной









Bardzo często słyszałam określenie "Дом на Набережной"

Nie wiedziałam za bardzo o co chodzi. 

Ostatnio często natrafiałam  na informacje dotyczące tego budynku.

Pierwszym źródłem była książka Igora T. Miecika "14:57 do Czyty".

W jednym z rozdziałów autor opisuje historię kilku z mieszkań, historię ich mieszkańców,  a także podaje ogólne informacje dotyczące tego budynku.

«Дом на набережной» (oficjalna nazwa — «Дом правительства»; inne nazwy — Первый Дом Советов, albo Дом ЦИК и СНК СССР)

W związku z przeniesieniem do Moskwy stolicy ZSSR wielu partyjnych działaczy także zmieniło miejsce swojego zamieszkania. Początkowo byli umieszczani w prestiżowych hotelach stolicy, nazywanych домы Советов, m. in. гостиницы «Националь»«Метрополь», a w 1927 roku podjęto decyzję o budowie specjalnego budynku mogącego pomieścić większość działaczy rządowych i innych zasłużonych dla rozwoju rewolucyjnej Rosji wraz z rodzinami.
Budowa domu trwała od 1927 do 1933 roku, w 1931 roku oddano pierwsze dwa podjezdy. Głównym architektem był

Б. М. Иофан

który także zprojektował część mebli do mieszkań, meble z czarnego dębu.

W początkowym okresie istnienia domu mieszkańcami byli:

представители формировавшейся советской элиты: учёные, партийные деятели, Герои Гражданской войны, Социалистического Труда и Советского Союза, старые большевики, выдающиеся писатели, служащие Коминтерна, герои войны в Испании.

Planowane było stworzenie budynku o zewnętrznych czerwonych ścianach, w takim kolorze jak Kreml, ale prozaicznie zabrakło pieniędzy i ściany pozostały szare.
Dwunastopiętrowy dom z 505 mieszkaniami (24 podjazdy) był jednym z największych domów w Europie.

Adres domu -   Берсеневская набережная Москвы-реки на Болотном острове, улица Серафимовича, дом 2.




Plan ze strony http://www.museum.ru/M427


Kompleks mieszkalny zajmuje powierzchnię 3 hektarów, połozony na wyspie i połączony z lądem большим Каменным и Малым Каменным мостами

W Moskwie tego okresu panował głód, ludzie gnieździli się w komunałkach, po kilkanaście osób i kilka rodzin w mieszkaniu ze wspólną kuchnią i wspólną łazienką. Często bez prądu, gazu, bez podstawowych udogodnień.

W Domu na Nadbrzeżu niczego nie brakowało. 



ciąg dalszy nastąpi ...

03-03-2013

Miejsce, na którym wybudowano kompleks nie było zbyt korzystne, tereny błotne, na których wcześniej odbywały się egzekucje, połozony też był tam cmentarz. Mówiono, że to miejsce jest przeklęte. I takie było, o czym przekonało się później wielu mieszkańców Domu na Nadbrzeżu.

W pierwszej koncepcji przewidziano zabudowanie nadbrzeża klikunastoma takimi domami, w których mieszkaliby zwykli bojownicy rewolucji. Jednak wtedy Dom na Nadbrzeżu, dom, w którym mieszkali najwybitniejsi członkowie nowego rządu i władz, straciłby swój elitarny charakter.

W Moskwie na jednego mieszkańca w 1930 roku przypadało około 4,5 m2. W elitarnym Domu średnia powierzchnia mieszkania wynosiła 80 do 100 m2, mieszkanie Tuchaczewskiego miało nawet około 150-170 m2.

Za zamkniętymi drzwiami tego kompleksu mieszkaniowego były udogodnienia, o których zwykli mieszkańcy Moskwy mogli tylko marzyć: gaz, woda, lodówka, łazienka. Wewnątrz zorganizowano m. in. pralnię, filię szpitala Kremla, oddział banku, przedszkole, sklep.
Zgodnie z ówczesną koncecją władzy ludowej kobieta powinna wyzwolić się od burżuaznych prac domowych i tworzyć lepszą przyszłość z mężczyznami na budowach. Ogromna jadłodalnia znajdująca się wewnątrz dostarczała smacznych posiłków, a także słodkości; tortów, ciast, lodów, w malutkich kuchniach poszczególnych mieszkań o powierzchni około 5 m2 można było tylko zagotować wodę albo przygotować jajecznicę, nie były one przygotowane do gotowania pełnych posiłków.

Dzieci miały dużo miejsca do zabawy, na terenie ogromnych podwórek było dużo zieleni, tryskały fontanny. Jeden z mieszkańców pamięta z tego okresu pyszne lody.

Zamieszkanie w tym domu było ogromnym prestiżem, mówiono, że jest to przestrzeń elitarna.

Można powiedzieć, że były to mieszkania służbowe, z pełnym wyposażeniem, z meblami zaprojektowanymi przez architekta budynku, co roku przeprowadzano inwentaryzację wyposażenia,  a osoby, które wprowadzały tam zmiany miały poważne kłopoty.

Nie tylko zresztą z tego powodu. Co trzeci mieszkaniec domu był rozstrzelany, wielu wywieziono do obozu, niektórzy znikali w niewyjaśnionych okolicznościch. Znakiem, że tak się stało, było oplombowane mieszkanie. Nie można było zachować tam pełnej intymności, na każdym podjeździe siedział вахтёр - portier wartownik NKWD, który sprawdzał tożsamość wszystkich osób odwiedzających mieszkańców Domu. Ściany, mimo solidnego wyglądu całej budowli, były bardzo cienkie. Żona, której męża zabrano, musiała podpisać deklarację wyrzeczenia się współmałżonka. Dziećmi albo opiekowały się często zwykłe kobiety pracujące jako pomoc domowa albo były one przewożone do Донского Монастырья do sierocińca. Początkowo rodzina represjonowanego była przesiedlana do jednego pokoju na terenie domu, później na terenie Moskwy, największym okrucieństwem było wysiedlenie bez prawa otrzymania nowego lokum.

Taki los spotkał rodzinę Trifonowów. Ojciec wybitnego pisarza radzieckiego Jurija Trifonowa 





w latach trzydziestych był rozstrzelany i pozostała rodzina musiała opuścić Dom. W 1976 roku Trifonow wydał książkę, od której tytułu budynek obecnie nazywany jest Dom na Nadbrzeżu  «Дом на набережной».





 W 1979 ukazało się polskie tłumaczenie "Domu nad rzeką Moskwą".

W okresie, kiedy ukazała się książka, wielu jej mieszkańców odnajdywało się w obrazach bohaterów literackich.

W okresie represji stalinowskich, przed ukazaniem się książki, Dom nazywano także:

Дом предварительного заключенияю

Dom, o zamieszkaniu  w którym tak wielu marzyło, okazał się przekleństwem dla tak wielu.




Obecnie można zapoznać się z jego historią w muzeum Domu nad Nadbrzeżu




 którym kieruje wdowa po Juriju Trifonowu, także pisarka  



Na stronach, do których podałam linki poniżej, można zpoznać się z pełną historią Domu n Nadbrzeżu.

Dom, w którym zamieszkanie było prestiżem, stało się przekleństwem.


















Linki do stron, z których czerpałam informacje, programy i zdjęcia do tego posta:

http://www.mskvd.ru/Arhitektory_Moskvy_E-K/p2_articleid/430 zdjęcie

http://mir.travel/sights/82146 zdjęcie

http://www.fotoregion.ru/details.php?image_id=6283 zdjęcie

http://www.youtube.com/watch?v=2O_f5gqL6Tw

http://video.mail.ru/mail/artem.korukin/2241/1901.html

http://sovarch.ru/catalog/object/184/

http://www.sjp.pl/natyka%E6

http://museumdom.narod.ru/hist.html

http://finam.fm/archive-view/5102/

http://www.modernlib.ru/books/trifonov_yuriy/dom_na_naberezhnoy/

http://news.yandex.ru/people/trifonova_ol1ga_3.html

środa, 27 lutego 2013

Moskiewski dzień świstaka, czyli co inni piszą o Moskwie, czyli co piszczy w blogowej rzeczywistości część 2, 27-02-2013





W poście z 4 lutego 2013 przedstawiłam pierwszy blog poświęcony Moskwie.

To blog Kocianny, Polki od 2009 roku mieszkającej w Moskwie z córeczką.

http://kocianna-moscowrules.blogspot.com/

Prezentację drugiego bloga przerwała kiełkująca choroba. zresztą trwająca ciągle, apogeum właśnie teraz.

  
Drugim blogiem jest poważny blog prowadzonny przez dziennikarkę związaną z Tygodnikiem Powszechnym Annę Łabuszewską.

http://labuszewska.blog.onet.pl/

Mam nadzieję, że nie obrazi się, że zamieszczę jej zdjęcie poniżej, ani nie będzie miała pretensji.


Zdjęcie pochodzi ze strony http://rosyjskaruletka.edu.pl/informacje/

Jestem teraz bardzo uczulona na prawa autorskie, na wykorzystanie materiałów bez zgody autora. Przygoda z YT pokazuje, że trzeba być czujnym, ale najbardziej boli mnie, że zamyka się fan page bez ostrzeżenia, bez dania możliwości uartowania materiałów, które bardzo często umieszcza się tam od kilku lat.

Ten blog to solidna porcja informacji na temat współczesnej Rosji.
Posty są długie, analizy dogłębne, oceny wielostronne.
Styl lekki, historia płynie niby rzeka Moskwa.

Tematy bardzo różnorodne: od przedstawienia sylwetki i poglądów Eduarda Limonowa, twórcy Narodowo-Bolszewickiej Partii Rosji do skandalu wywołanego zamknięciem oddziału onkologicznego dla dzieci w Petersburgu i utworzeniem na jego miejsce elitarnej kliniki.

Solidna porcja wiedzy na temat wielu aspektów życia w Rosji.
I co bardzo ważne prowadzony regularnie i reagujący i opisujący sprawy bieżące.

Gratulacje dla Pani Ani, na pewno będę częstą czytelniczką jej wpisów na blogu.



Fontanny w Царицыно











niedziela, 24 lutego 2013

Moskiewski dzień świstaka, czyli sam Stanisławski by się nie powstydził, czyli na szklaku moskiewskich teatrów część 2, 25-02-2013


Władimir Wysocki , najbardziej znany pieśniarz i  aktor Teatru na Tagance.
Główne wejście do Teatru na Tagance 



We wpisie z 29 stycznia 2013 przedstawiłam dwa moskiewskie teatry: 

Teatr Bolszoj 




i Teatr im. Wachtangowa.




Dzisiaj Teatr na Tagance.



Do wyboru tego właśnie teatru skłoniła mnie lektura książki Iriny Głuszczenko "Sowiety od kuchni". Wspomina w niej, że  Anastas Mikojan, radziecki komisarz do spraw przemysłu spożywczego, interesował się teatrem, bardzo często pomagał Teatrowi na Tagance. Często oglądał przedstawienia z wnukami, a z wieloma aktorami tego teatru łączyła go przyjaźń. 

Słysząc nazwę "Teatr na Tagance" myślimy Wysocki, najbardziej znany aktor i pieśniarz występujący w tym teatrze.

Założycielem teatru jest Юрий Петрович Любимов


Założyciel Teatru na Tagance 

 rosyjski reżyser, aktor i pedagog, reformator rosyjskiego teatru.
W 1934 roku rozpoczął karierę teatralną, zagrał swoją pierwszą rolę w 1935 roku w MXT-2 STUDIO.  

W 1936, po zamknięciu 2 Studia MXT, przeniósł się do Театральное училище имени Б. В. Щукина, przy Teatrze im. Wchtangowa, które ukończył w 1939. 

W okresie II Wojny Światowej występował na linii frontu dla żołnierzy.

Od 1953 wykładał także w SzkoleTeatralnej im. Szczukina-Театральное училище имени Б. В. Щукина.

Przed 1964 rokiem, rokiem założenia Teatru na Tagance,  był aktorem opisywanego już Teatru im. Wachtangowa, w którym pracował w latach 1939-1940 i 1946-64.

W 1963 roku zaproponowano mu objęcie dyrekcji Театра драмы и трагедии - Teatru dramatu i tragedii znajdującego się na placu Taganskim. W tym czasie teatr ten określano jako "театр на отшибе" - teatr na uboczu. 

Otwarcie nowego teatru w 1964 roku zapoczątkowała premiera spektaklu

«Добрый человек из Сезуана» według sztuki Bertolda Brechta

W 1963 roku z zespołem aktorów z kursu Oczkowa wystawił spektakl 

«Добрый человек из Сезуана» według sztuki Bertolda Brechta

aktorzy ci później w 1964 roku stanowili główny aktorski zespół Teatru na Tagance.

Wkrótce zmieniono nazwę teatru na Teatr na Tagnce, lub po prostu Taganka.

W czasie swojej pracy reżyserskiej w teatrze Lubimow wyreżyserował takie sztuki, jak:

 10 dni, które wstrząsnęły światem według J. Reeda (1965), Tak tu cicho o zmierzchu według B.L. Wasiljewa (1971), Hamlet W. Shakespeare'a (1972),Mistrz i Małgorzata według M.A. Bułhakowa (1977).

W 1983 opuścił ZSSR i po wystawieniu wielu sztuk z granicą, między innymi w  Londynie, Tel-Awiwie, Bonn, Waszyngtonie, w 1984 roku pozbawiono go radzieckiego obywatelstwa.

W 1989 roku ponownie objął kierownictwo, tym razem artystyczne, Taganki i wystawił takie spektkle, jak:

Samobójca N.R. Erdmana (1990), Elektra Sofoklesa (1992), Żywago na podstawie powieści B.L. Pasternaka Doktor Żywago (1993).


Najbardziej znanym aktorem i pieśniarzem Taganki jest Владимир Семёнович Высоцкий Władimir Wysocki, któremu poświęcony będzie oddzielny post.

W okresie komunizmu Taganka nazywana była  "островок свободы" - wysepka wolności, m. in. dzięki artystycznej działalności Wysockiego.

Współczesność Taganki to spektakle wystawiane na dwóch scenach: 

Основная сцена - Główna scena i Малая сцена - Mała scena

Repertuar jest bardzo różnorodny: od sztuki, która rozpoczęła działalność Taganki, czyli "Człowiek z SECZUANU" poprzez klasykę francuskiego teatru, rosyjskiego teatru, klasyka szekspirowska, sztuki autorów starożytnych aż po współczesne spektakle w hołdzie Wysockiemu.







Każdy spektakl jest opisany na stronie teatru: fabuła, reżyser, obsada, linki do artykułów na temat danego spektaklu:




Można zapoznać się z biografią i dorobkiem artystycznym każdego z aktorów Taganki:




Można kupić bilet elektroniczny, ale także skorzystać z bardziej tradycyjnych form zakupu biletu:




N forum można podzielić się swoimi wrażeniami ze spektaklu, lub poruszyć inne sprawy związane z teatrem:





Dzięki wirtualnej galerii można zwiedzić teatr nie ruszając się z domu:





Zapraszamy do Teatru na Tagance.








Linki do stron, z których czerpałam informacje i zdjęcia do tego posta:

http://portalwiedzy.onet.pl/24854,,,,lubimow_jurij_pietrowicz,haslo.html

http://www.lubimov85.ru/

http://portalwiedzy.onet.pl/18936,,,,teatr_na_tagance_w_moskwie,haslo.html

http://ru.wikipedia.org/wiki/%CB%FE%E1%E8%EC%EE%E2,_%DE%F0%E8%E9_%CF%E5%F2%F0%EE%E2%E8%F7

http://lenta.ru/lib/14162472/



czwartek, 14 lutego 2013

Moskiewski dzień świstaka, czyli Любовь в большом городе, czyli rosyjska odsłona Świętego Miłości.

















Любовь в большом городе

Miłość w wielkim mieście








Любовь в большом городе

Miłość w wielkim mieście to rosyjska komedia romantyczna w reżyserii Марюса Вайсберга (настоящая фамилия Бальчунас)

Pierwszą część nakręcono w 2009, drugą w 2010, w tej chwili trwają zdjęcia do 3 części.

Przy realizacji pierwszej Вайсберг był reżyserem i scenarzystą, drugiej i trzeciej także producentem.

2009 — Любовь в большом городе (режиссёр, сценарист)

2010 — Любовь в большом городе 2 (режиссёр, сценарист, продюсер)

2012 — Любовь в большом городе 3 (режиссёр, сценарист, продюсер)


Historia rozpoczyna się w jednym z najbardziej romantycznych megapolis świata, w Nowym Jorku.
Bohaterzy to trzej przyjaciele: Артём, Игорь i Оле. Wszyscy około trzydziestki, najchętniej czas spędzają na podrywaniu kobiet wszelkich narodowości, chodzą do sauny, do striptease-barów, chętnie nawiązują krótkie, niezobowiązujące romansy.
Ich życie zmienia się w barze Bieługa, gdzie spotykają niezwykłego osobnika, który przedstawia się jako Św. Walenty. W tej roli Filip Kirkorov.



Wypowiada on życzenie-toast skierowane do nich, żeby:

 то, за что выпили вы, было невозможно без того, за что выпил я.

Oni piją za seks, on pije za miłość. I od tego momentu bohaterowie nie są zdolni do wykazania się w sferze seksualnej. Dla królów życia to tragedia.
Киркоров:
"Я поднимаю этот бокал за то прекрасное чувство,
которое вспыхивает между двумя людьми,
которое соединяет сердца,
и заставляет эти сердца биться в такт-
За любовь!"

Парни:
"Я поднимаю этот стакан за то прекрасное ощущение,
которое вспыхивает между 2-мя людьми,
которое соединяет их тела,
и заставляет их двигаться в такт -
За секс!"

Киркоров:
"Чтобы то, за что выпили вы, было бы невозможно без того, за что выпил я"


I zaczyna się historia, którą warto obejrzeć, powyżej linki do 1 i 2 części.

Historia w poszukiwaniu prawdziwej miłości.

Propozycja na walentynkowy wieczór.





W rolach głównych:















Анастасия Задорожная — Анастасия Задорожная — Анастасия Задорожная — 

Анастасия Задорожная — Алиса




Светлана Ходченкова — Настя




Soundtrack do filmu stworzył, między innymi, Filip Kirkorov.


Саундтреки








Soundtrack do drugiej części, między innymi moje ukochane STRUNY


Фильм / Movie:
Любовь в большом городе 2
Выпуск / Release
2010
Качество / Quality
128-320 kbps
01 Aleks Jackman feat. illious Ir — Крик души
02 Black Lace — Agadoo
03 City And Colour — The Girl
04 Dominic Halpin — Start Running
05 Eternal Erection — Absolutely Free
06 Foxter Feat. Mark F. — Agadoo
07 Jerry Hannan — Everything’s Gonna Be Alright
08 Noah And The Whale — 5 Years Time(Love, Love, Love)
09 Pink Martini — Sympathique
10 ROTOFF — Звезда
11 Shantel — Disko Partizani (DJ Cygnus Reggaeton Remix)
12 T.I.V.C. — Agadoo
13 TIK — Олени
14 Torpedo Boyz — Any Trash Professor Abacus?
15 What Made Milwaukee Famous — Sultan
16 Вера Брежнева — Любовь В Большом Городе
17 Дискотека Авария feat. Вера Брежнева & Настя Задорожная & Светлана Ходченкова — Лето Всегда
18 Жанна Агузарова — Чудесная Страна
19 Концы — Диско
20 Ленинград — Super Good
21 Ляпис Трубецкой — Ты Кинула
22 Маркшейдер Кунст — Кваса-кваса
23 Мумий Тролль — Девушки Эмансипэ
24 Мумий Тролль — Страху нет
25 Настя Задорожная — Беги
26 Несчастный Случай — На фиг, на фиг
27 Несчастный Случай — Песня
28 Павел Воля и Филипп Киркоров — Любовь
29 Свинцовый туман — О если…
30 Тынис Мяге — Детектив
31 Филипп Киркоров — В саду эдемовом (Радио версия)
32 Филипп Киркоров — Струны













niedziela, 10 lutego 2013

Moskiewski dzień świstaka, czyli, konie, moje konie, ponieście mnie w dal







Jednym  z elementów Moskwy, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie, była rzeźba koni z otaczającą je fontanną.

W czasie mojego pobytu w Moskwie uruchomiono już fontanny, dzięki temu miałam okazję podziwiać konie w wodnej scenerii. Wygląda to przepięknie.

Na stronie

http://kudago.com/msk/p/informal/koni-manezhka/

informacja, że życzenie wypowiedziane przy fontannie spełni się tylko pod warunkiem pogłaskania koni, a to wiąże się z wejściem do fontanny. Trudne do zrealizowania. Jest także druga wersja - należy obejść konie dookoła brodząc po kolana w wodzie. Także wiąże się z niebezpieczeństwem zatrzymania przez milicję.,

Fontanna «Четыре времени года» - "Cztery pory roku" znajduje sie na Манежной площади - Placu Maneżowym, między  Александровским садом и Манежной площадью, przedstawia 4 konie rwące się do biegu.
Uruchomienie wszystkich fontann miasta rozpoczyna się właśnie od tej fontanny. Uważa się, że te fontanny to symbol Moskwy lat 90-tych, miasta, które zawiera w sobie jednocześnie rosyjski rozmach, europejską powściągliwość, narodowe osobliwości i zagraniczny blichtr. Fontanna pojawiła się na placu w 1996 roku, a jej twórcą jest Зураб Церетели.

Czyż nie są piękne?


Czy znacie inne, według Was, piękniejsze pomniki - fontanny Moskwy?

Proszę o propozycje.


Najlepiej ze zdjęciami.













sobota, 9 lutego 2013

Moskiewski dzień świstaka, czyli mój kalendarz wspomnienie z pobytu w Moskwie w 2012 roku




Hurrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrraaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Udało się, stworzyłam własny kalendarz ze zdjęciami z pobytu w Moskwie.
Zajęło mi to trochę czasu, było kilka prób i udało się. Skorzystałam z promocji zamieszczonej na 

https://www.citeam.pl/oferty/cala-polska

i zamiast 70 zł zapłaciłam około 40 zl.

Patrząc na ten kalendarz odtwarzam w myślach miejsca, które odwiedziłam.